Ήταν Φεβρουάριος του 2007 και το οπαδικό κίνημα του ΗΡΑΚΛΗ φαινόταν να χάνει τη μάχη του με το καθεστώς Σπανουδάκη-Μυτηληναίου στην ΠΑΕ ΗΡΑΚΛΗΣ, όντας πλέον χωρίς ισχυρό σύνδεσμο οπαδών και συν τοις άλλοις, βλέποντας απ’ τη μια την ομάδα ποδοσφαίρου να οδεύει προς τη Β’ Εθνική και απ’ την άλλη, οπαδούς της ομάδας να καταλήγουν φυλακή.
Κάθε άλλο όμως, αφού τα γεγονότα αυτά δεν πτόησαν μια μερίδα οπαδών του ΗΡΑΚΛΗ, οι οποίοι πήραν την πρωτοβουλία για κατάληψη των γραφείων του Ερασιτέχνη, μια κατάληψη που στον ένα μήνα διάρκεια της πλαισιώθηκε από σύσσωμο το μαχητικό κομμάτι της κερκίδας, ανεξαρτήτου ηλικίας και ασχέτως εάν κάποιος προέρχονταν από σύνδεσμο ή όχι.
Η κατάληψη αυτή θα μείνει στην ιστορία, όχι μόνο για τα αποτελέσματα που επέφερε σε αγωνιστικό και διοικητικό επίπεδο, αλλά και για την παρακαταθήκη που άφησε για τα δρώμενα στο οπαδικό κίνημα του Ηρακλή. Μέσα σε μια περίοδο ανακατατάξεων και ζυμώσεων, συναντηθήκαμε σε μια νέα βάση, επιλέγοντας να αποφασίζουμε όλοι μαζί από κοινού για τη δράση μας, με όραμα έναν ΗΡΑΚΛΗ αυτόνομο και δυνατό, κόντρα στις διοικήσεις-λαμόγια, κόντρα στην πολιτεία που στηρίζει τα λαμόγια και φυλακίζει τους οπαδούς.
